Publikowanie filmu na Youtube.

Publikowanie filmu na youtube

Istnieje wiele stron internetowych, które pozwalają użytkownikom na publikowanie, ściąganie oraz oglądanie filmów wideo. Najpopularniejsze z nich to YouTube i Video Google . Użytkownicy mogą ustawić uprawnienia do danego wideo i określić czy chcą się nim podzielić z wszystkimi zainteresowanymi osobami czy tylko ze znajomymi. Wiele stron internetowych umożliwia użytkownikom przeglądanie plików wideo w telefonach komórkowych lub innych przenośnych urządzeniach. Jeśli chcesz wiedzieć, jak umieścić film na YouTube, przeczytaj poniższy artykuł.

• Wejdź na stronę startową YouTube i zaloguj się na swoje konto używając odpowiedniej nazwy użytkownika i hasła. Jeśli masz konto na Google możesz użyć tego samego logina i hasła do zalogowania się na tej stronie. Nie ma potrzeby zakładania nowego konta.

• 2

• Kliknij w opcję „Prześlij film” znajdującą się w górnej części strony.

• 3

• Kliknij przycisk „Prześlij film wideo” i wybierz miejsce na twardym dysku, w którym zlokalizowany jest plik gotowy do wysłania. Znajdź wybrany plik i kliknij na niego dwa razy. W ten sposób plik zostaje przygotowany do wysłania na stronę internetową.

• 4

• Pojawi się pasek postępu, który pokaże nam stan zapoczątkowanego procesu wysyłania plik

• 5

• Wpisz tytuł swojego filmu, dodaj opis, tagi i kategorię. Wybierz opcję prywatności lub udostępnij plik wideo do publicznego wglądu. Jeśli uznasz film za prywatny, tylko twoi znajomi będą mogli go oglądać.

• Kliknij w opcję „Zapisz zmiany”. Wszystkie wybrane przez ciebie opcje zostaną w tym momencie zapisane, a twój plik wideo pojawi się w zakładce „Moje wideo” na twoim koncie YouTube. Wideo pojawi się na stronie internetowej dopiero po sprawdzeniu i zaakceptowaniu przez moderatora.

WSKAZÓWKI !!

1. Możesz zamieścić plik wideo ze strony YouTube na swojej stronie internetowej, wpisując adres strony w polu tekstowym URL pojawiającym się na ekranie z wideo.
2. Nie wysyłaj filmów o nieodpowiedniej treści na żadną z witryn internetowych. Zanim podejmiesz jakiekolwiek działania, przeczytaj regulamin.

Mój fotomontaż w PSP7.

Moje zdjęcie zostało przerobione w PSP7. Tak szczerze fotomontaż nie zajął mi dużo czasu. Była to dla mnie fajna zabawa, ponieważ lubię takie programy. Najtrudniejsze było dla mnie tylko wycięcie mojej postaci. Na początku nie wyglądało to dobrze, ale po 2-3 próbach wreszcie mi się udało. Po wycięciu oraz wklejeniu mojej postaci w inne zdjęcie troszkę je przerobiłam pod względem nasycenia oraz ciepła czy światła wypełniającego zdjęcie. W każdym razie moja praca wyglądała mniej więcej tak ;)

Tworzenie filmu

TWORZENIE FILMU

Krok 1. Pobierz filmy wideo, zdjęcia cyfrowe i muzykę do programu Windows Movie Maker

Musisz zaimportować filmy wideo, zdjęcia cyfrowe i muzykę, które chcesz wykorzystać w swoim filmie.

Pliki multimedialne można pobrać do programu Windows Movie Maker na dwa sposoby:

• Bezpośrednie importowanie filmu wideo z kamery cyfrowej. To rozwiązanie można zastosować, kiedy chcemy przenieść do komputera nagrania z rodzinnych wakacji, wycinając z nich nudne fragmenty.
• Importowanie plików wideo, zdjęć cyfrowych i muzyki, które już znajdują się na komputerze. W swoim filmie możesz wykorzystać już istniejące pliki multimedialne. Jeśli chcesz tylko umieścić w filmie zdjęcia cyfrowe, jest to odpowiedni sposób.

Krok 2. Rozpoczynanie edycji

Po zaimportowaniu plików do programu Windows Movie Maker możesz rozpocząć edycję.

Dodaj elementy do serii ujęć/osi czasu. Przeciągnij filmy wideo, obrazy i muzykę, które chcesz wykorzystać, z obszaru zawartości do serii ujęć/osi czasu. Wszystko, co znajduje się w serii ujęć/na osi czasu, znajdzie się w gotowym filmie.

Przytnij i uporządkuj elementy umieszczone w serii ujęć/na osi czasu. Następnie przytnij klipy wideo w serii ujęć/na osi czasu, aby ukryć wszystkie fragmenty filmu, które nie mają znaleźć się w gotowym filmie. Możesz również przenosić klipy z jednego miejsca w inne oraz dzielić je i łączyć. 

Krok 3. Dodawanie tytułów, przejść i efektów

Teraz należy wzbogacić film o elementy specjalne, takie jak tytuły, przejścia i efekty, które nadadzą mu indywidualny charakter.

Tytuły i napisy. Możesz umieścić na początku filmu tytuł przekazujący nieco informacji o przedstawionych wydarzeniach, np. ich czas, miejsce i charakter. Możesz również dołączyć napisy końcowe, dzięki którym wszyscy dowiedzą się, kto jest twórcą filmu i kim są występujące w nim osoby (tak jak w kinie i na płytach DVD).

Przejścia. Aby miejsca w filmie, w których jeden fragment wideo lub wyświetlany obraz kończy się, a zaczyna następny, wyglądały ładnie, możesz dodać przejścia między zdjęciami, fragmentami wideo i tytułami w serii ujęć. W programie Windows Movie Maker jest do dyspozycji ponad sześćdziesiąt różnych przejść, możesz więc eksperymentować w celu wybrania najładniejszych.

Efekty. Na koniec możesz dodać do fragmentów wideo i obrazów w serii ujęć efekty specjalne, dzięki którym film uzyska pożądany charakter wizualny. Na przykład możesz dodać jeden z efektów postarzenia filmu, dzięki któremu film będzie wyglądać jak w starym kinie. Aby uzyskać więcej informacji o wykorzystaniu przejść i efektów w programie Windows Movie Maker, zobacz artykuł Dodawanie przejść i efektów do obrazów i filmów wideo.

Narracja. Możesz wzbogacić film jeszcze bardziej, dodając narrację i opowiadając o przedstawionych wydarzeniach własnymi słowami. To dobre rozwiązanie, gdy tworzony film składa się wyłącznie ze zdjęć cyfrowych.

Pamiętaj, że możesz obejrzeć podgląd swojego projektu w dowolnej chwili, klikając przycisk Odtwórz pod monitorem podglądu w programie Windows Movie Maker.

Krok 4. Publikowanie filmu i udostępnianie go innym

Gdy projekt prezentuje się zadowalająco, można opublikować go jako film. Podczas publikowania filmu wszystkie elementy dodane do serii ujęć/osi czasu są łączone i tworzony jest nowy plik wideo (jest to gotowy plik filmu). Można teraz odtwarzać ten film na komputerze przy użyciu odtwarzacza multimedialnego, np. programu Windows Media Player.

Udostępnianie innym. Aby udostępnić film innym osobom lub zarchiwizować go, można opublikować go na płycie CD lub DVD, co umożliwi oglądanie go na telewizorze (jeśli używany komputer pracuje pod kontrolą systemu Windows Vista Home Premium lub Windows Vista Ultimate), albo wysłanie jako załącznika do wiadomości e-mail. Aby uzyskać więcej informacji o publikowaniu filmów, zobacz artykuł Publikowanie filmu. Aby zaprezentować swoje dzieło całemu światu, zapisz film na dysku twardym, wejdź do dowolnego serwisu internetowego służącego do udostępniania filmów, np. YouTube, i prześlij tam film. Następnego dnia możesz być gwiazdą! :)

FOTOGRAFIA ANALOGOWA

Fotografia analogowa :

1. Definicja :

Do czego służy fotografia tradycyjna, analogowa: Fotografia tradycyjna (inaczej fotografia analogowa, w odróżnieniu od cyfrowej) to taka, gdzie nośnikiem obrazu sa chemiczne materiały światłoczułe (filmy, błony, płyty czy papiery itp.). W fotografii tradycyjnej dominującą jest fotografia srebrowa, czyli fotografia oparta o światłoczułe związki srebra zwane jego halogenkami.

2.Budowa aparatu analogowego : 

Jakkolwiek na rynku dostępnych jest obecnie wiele typów aparatów w najróżniejszych kształtach i rozmiarach, podstawowe elementy konstrukcyjne występują w nich wszystkich.

Każdy aparat jest w praktyce czarną skrzynką z otworem z przodu, przez który przechodzi światło z otoczenia i pada na tylną ściankę skrzynki, gdzie umieszcza się materiał światłoczuły. Najprostszą możliwą konstrukcją aparatu jest tzw. camera obscura, czyli pudło z małym otworkiem z przodu i płytą światłoczułą na tylnej ściance, na której zapisywany jest obraz wpadający przez otworek.

We współczesnych aparatach otworek zastąpiony jest obiektywem, który w kontrolowany sposób skupia światło na tylnej ściance aparatu, na której znajduje się przewijany z rolki film lub matryca z milionami specjalizowanych elementów światłoczułych oraz dodane jest wiele różnych urządzeń mechanicznych i elektronicznych, ogólna zasada działania jest jednak dokładnie taka sama jak w camera obscura.

Budowa współczesnego aparatu i wszystkie jego istotne elementy konstrukcji zawarte są na schemacie obok:

1. Zewnętrzna soczewka obiektywu pokryta zazwyczaj cienką warstwą antyodblaskową i pochłaniającą promieniowanie UV.
2. Soczewki korygujące, które razem z soczewką zewnętrzną tworzą zespół ruchomy, który można oddalać i przybliżać od aparatu za pomocą pierścienia (12), co umożliwia zmianę ogniskowejobiektywu, czyli tzw. zoom.
3. Wbudowana w zestaw tylnych, nieruchomych soczewek korygujących przysłona, za pomocą której można regulować ilość światła wpadającą z zewnątrz do aparatu.
4. Mechanizm spustowy – otwiera on przesłonę (zwaną też migawką), która normalnie jest zamknięta, dzięki czemu światło nie dociera do kliszy lub matrycy. Po naciśnięciu przycisku spustowego (7) przesłona się otwiera na ściśle określony czas, po czym ponownie się zamyka, dzięki czemu można precyzyjnie ustalać czas naświetlania kliszy lub matrycy. W aparatach analogowych naciśnięcie przycisku spustowego uruchamia też mechanizm przesuwu kliszy fotograficznej (5), a w lustrzankach podnosi także uchylne lustro.
5. Rolka z kliszą fotograficzną – w aparatach cyfrowych w tym miejscu zazwyczaj umieszczane sąbaterie zasilające oraz karty pamięci.
6. Uszy, do których można zamontować pasek do noszenia aparatu.
7. Przycisk uruchamiający mechanizm spustowy – w różnych aparatach występuje on w różnych miejscach, ale zwykle znajduje się w górnej, prawej części aparatu.
8. Pokrętło podstawowych nastawów aparatu.
9. Wyświetlacz parametrów pracy aparatu (w wielu aparatach go nie ma).
10. Wizjer, przez który można obserwować kadr – w lustrzankach jednoobiektywowych dzięki zastosowaniu pięciokątnego pryzmatu i uchylnego lustra (elementy zaznaczone na zielono) w wizjerze obserwuje się obraz bezpośrednio z obiektywu. W aparatach kompaktowych obraz w wizjerze tworzony jest za pomocą dodatkowego zestawu małych soczewek i nie odpowiada on dokładnie temu, co zarejestruje aparat, zwłaszcza przy zbliżeniach.
11. Tzw. gorąca stopka – złącze umożliwiające przyłączenie do aparatu zewnętrznej lampy błyskowej lub mechanizmu zdalnego wyzwalania.
12. Pierścień regulacyjny obiektywu – w skomputeryzowanych obiektywach typu zoom umożliwia on zmianę ogniskowej, w tradycyjnych obiektywach za pomocą pierścienia zmieniało się wartość przysłony oraz dokonywało się ręcznego ostrzenia kadru.

Ponadto współczesne aparaty mają zazwyczaj wbudowaną na stałe lampę błyskową, światłomierz, dalmierz, mechanizm autofocusu (automatycznego ostrzenia obrazu) i mechanizm stabilizacji obrazu (zapobiegający powstawaniu zdjęć tzw. poruszonych). Aparaty cyfrowe mają ponadto wbudowaną matrycę światłoczułą, procesor obrazu,pamięć stałą, wymienną kartę pamięci i umieszczony zazwyczaj na tylnej ściance kolorowy ekran ciekłokrystaliczny, na którym można obserwować obraz z matrycy, zanim zostanie zapamiętany, lub oglądać miniatury wcześniej wykonanych zdjęć.

3.Aberracja sferyczna i chromatyczna:

Aberracja sferyczna – cecha soczewki, układu optycznego lub zwierciadła sferycznego polegająca na odmiennych długościach ogniskowania promieni świetlnych ze względu na ich położenie pomiędzy środkiem a brzegiem urządzenia optycznego – im bardziej punkt przejścia światła zbliża się ku brzegowi urządzenia (czyli oddala od jego osi optycznej), tym bardziej załamują się promienie świetlne.

W modelu nieskończenie cienkiej soczewki pomija się jej grubość. W takim wypadku wszystkie padające na nią promienie, niezależnie od ich odległości od osi optycznej, skupiają się w jednym punkcie (w przypadku soczewki rozpraszającej – mająognisko pozorne w jednym punkcie). Natomiast każda rzeczywista soczewka, której powierzchnie są sferami, ma skończoną grubość, dlatego występuje w niej aberracja sferyczna, zależna od rozmiarów soczewki i materiału, z którego jest wykonana.

Efektem tego rodzaju aberracji jest spadek ostrości obrazu w całym polu widzenia.

Aberracja sferyczna jest jedną z aberracji optycznych. 

4.Materiały światłoczułe: 

Materiał światłoczuły, materiał fotograficzny – ogólne pojęcie oznaczające wszystkie wyroby wykazujące wrażliwość naświatło, które są wykorzystywane w różnorodnych procesach fotograficznych. Należą do nich zarówno materiały wrażliwe naświatło widzialne, jak również na bliską podczerwień i ultrafiolet

Zasadniczy podział materiałów fotograficznych, to materiały pozytywowe lub negatywowe, oraz materiały monochromatyczne (najczęściej czarno-białe) lub kolorowe. Osobnym materiałem światłoczułym są matryce cyfrowe mogące rejestrować zarówno światło widzialne, jak i niewidoczne ludzkim okiem.

5.Negatyw i pozytyw.

Negatyw – odwrotność pozytywu, czyli oryginału. Popularna nazwa błony fotograficznej negatywowej.

• W kopiowaniu brył negatyw jest symetrycznym odciśnięciem oryginału, czyli matrycą.
• W fotografii monochromatycznej jest przeciwieństwem jasności tonów z uwzględnieniem pełnej skali dynamiki nośnika (np. dla jasnego obrazu negatyw będzie ciemny, a nie tylko „odwrócony”).
• W fotografii kolorowej jest tym samym, co w monochromatycznej, lecz dodatkowo barwy są zamienione na barwy dopełniające.

Negatyw to także nazwa naświetlonej taśmy filmowej po nakręceniu na niej obrazów filmowych w kamerze. Negatyw jest najważniejszym spośród wszystkich tzw. materiałów wyjściowych filmu, służących do wyprodukowania kopii pokazowychfilmu. Obok niego jest jeszcze negatyw tonu z naświetloną ścieżką dźwiękową. Oryginalne negatywy przechowuje się w archiwach a kopie eksploatacyjne do kin są wykonywane z duplikatów tzw. dupnegatywów. W przypadku zniszczenia oryginału wykonuje się tzw. kontrnegatyw z zachowanej kopii pozytywowej.

 Pozytyw – odwrotność negatywu. W filmie, pozytywowa kopia pokazowa filmu na błonie fotograficznej do wyświetlania w kinie.

W fotografii, pozytyw jest obrazem fotograficznym odwzorowującym prawidłowo (zgodnie z rzeczywistością) obraz istniejący w naturze, a mówiąc dokładniej: odzwierciedla wprost proporcjonalnie różnice pomiędzy jasnością i barwą poszczególnych miejsc w fotografowanym obrazie.

Fotograficzne materiały pozytywowe dzieli się na:

• pod względem podłoża:
  • przezroczyste (diapozytywy),
  • nieprzezroczyste (odbitki, najczęściej na podłożu papierowym lub plastikowym),

• pod względem kolorystyki:
  • czaro-białe,
  • kolorowe.

Kamera otworkowa.

Czym jest kamera otworkowa?

Główna różnica między „zwykłą fotografią” a otworkową polega na tym, że w tej drugiej nie występuje obiektyw. W zaciemnionej przestrzeni, którą może być pudełko po butach, walizka, drewniana skrzynia czy nawet pokój, umieszcza się światłoczuły materiał (np. papier lub negatyw). Na jego przeciwległym boku znajduje się mały otwór, przez który przechodzą promienie światła. Promienie te rysują na materiale światłoczułym obiekt umieszczony przed kamerą.

Technikę tę znano już w starożytności, ale wtedy był problem z utrwaleniem „wyświetlanego” obrazu. Pomimo bezsprzecznej dominacji cyfrowej fotografii obiektywowej fotografia bezsoczewkowa nie umiera, ba, ma się całkiem dobrze. Coraz więcej fotografów zdaje sobie sprawę z tego, że świat widziany przez otwór wielkości szpilki jest ponadczasowy i że pomimo niedoskonałości ma coś w sobie. W tej fotografii przypadkowe zakłócenia, takie jak rozmycie lub nieoczekiwane wtargnięcie światła z boku, nie są błędami.

Fotografowie otworkowi akceptują je, a nawet więcej: widzą w nich szansę na artystyczne tworzenie. Wielu osobom fotografia otworkowa pozwala zrozumieć procesy zachodzące przy powstawaniu obrazu; dla wielu to, co widać na utrwalonym w ten sposób materiale, jest niespodzianką, dla wielu po prostu zabawą.

Jak zbudować własną kamerę otworkową w kilka minut?

Swoją przygodę z fotografią zaczynałem od aparatu analogowego. Pamiętam, że wówczas jako nastolatek zbudowałem kamerę otworkową, po czym naświetlony materiał wywoływałem w ciemni. Dziś używam aparatów cyfrowych i przyzwyczaiłem się już, że efekt pracy mogę zobaczyć natychmiast, ale chciałbym Was zachęcić do zabawy cyfrową kamerą otworkową.

Do jej przygotowania potrzebny będzie przede wszystkim aparat z wymiennym obiektywem, czyli albo lustrzanka, albo bezlusterkowiec. Do tego w wersji minimum wystarczą: folia aluminiowa, nożyczki, taśma klejąca i igła. W Internecie znajdziecie bardziej skomplikowane opisy tworzenia tej części aparatu, przez który przechodzi światło, ale uwierzcie mi, że wystarczy 5 minut, aby na ekranie aparatu oglądać cyfrowe zdjęcie otworkowe.

Z aparatu demontujemy obiektyw. Z folii aluminiowej wykrawamy kawałek trochę większy od średnicy obwodu obiektywu, który normalnie jest zamontowany na aparacie. Ja wyciąłem kawałek wielkości zaślepki na aparat. W folii robimy dziurkę igłą. Staramy się, aby otwór znajdował się na środku. Folię przyklejamy za pomocą taśmy klejącej do miejsca mocowania obiektywu i gotowe!

Z folii aluminiowej wycinamy kawałek wielkości zaślepki na aparat

Za pomocą igły w środku folii robimy dziurkę•© PK

Na wyciętą folię naklejamy taśmę klejącą, pamiętając, że nie możemy zakleić otworu, a taśma musi wychodzić poza obwód zaślepki na aparat.

Folię z otworem naklejamy na miejsce mocowania obiektywu na aparacie.•© PK

Wyklejenie wewnętrznej strony folii aluminiowej czarną taśmą niweluje wewnętrzne odbicia światła, co czyni wykonane zdjęcia ostrzejszymi. Na wyrazistość odwzorowania szczegółów ma też wpływ wielkość otworu w folii aluminiowej; za duży otwór spowoduje większe rozmycie. Warto też pamiętać o innych cechach obrazu z kamery otworkowej: głębia ostrości rozciąga się od zera do nieskończoności, nie występuje też zniekształcenie obrazu (dystorsja) w przypadku stosowania różnych ogniskowych w obiektywach.

© PK

Wykonywanie zdjęć kamerą otworkową

Ponieważ mamy do dyspozycji aparat cyfrowy, możemy śmiało eksperymentować z motywem, który uwieczniamy, oraz czasem naświetlania. Nastawiamy więc program fotografowania na priorytet migawki i próbujemy. Ustawianie przesłony nas nie interesuje, ponieważ jest ona „stała”; jest nią otwór w folii aluminiowej.

Przyznam, że mnie już za pierwszym razem udało się poprawnie naświetlić zdjęcie. Aparat skierowałem na przeciwległy blok w zachmurzonym świetle popołudniowym przy nastawionej czułości 200 ISO, migawkę ustawiłem na ½ s. Z racji dość długiego czasu naświetlania wsparłem aparat o barierkę balkonu. Oczywiście w wielu przypadkach nie przeszkadza poruszenie podczas fotografowania, ale warto też mieć do dyspozycji statyw.

Można zwiększyć czułość, skracając czas naświetlania. Można też zmierzyć światło za pomocą wbudowanego w aparat światłomierza. Kiedy wyszło słońce, udało mi się zrobić zdjęcia z ręki przy czułości 400 ISO i czasie naświetlania rzędu 1/30 s.Szczególnie spodobały mi się wpadające boczne promienie słońca, które zarejestrowałem w kilku ujęciach. Zobaczcie sami!

 

Budowa komputera PC

Jednostka centralna:

-Obudowa, zasilacz :

urządzenie, służące do przetwarzania napięcia przemiennego dostarczanego z sieci energetycznej (100–127 V w Ameryce Północnej, części Ameryki Południowej, Japonii i Tajwanie, 220–240 V w pozostałej części świata) na niskie stabilizowanenapięcia stałe, niezbędne do pracy pozostałych komponentów komputera.

Niektóre zasilacze posiadają przełącznik zmieniający napięcie wejściowe pomiędzy 230 V i 115 V, inne mogą pracować w szerokim zakresie napięcia zasilania.

Zasilacze komputerów są zasilaczami impulsowymi.

Najczęściej spotykane zasilacze komputerowe są zgodne ze standardem ATX. Standard określa kształt wtyczek, panujące napięcia, dopuszczalne natężenie prądu. Włączanie i wyłączenie zasilacza jest realizowane przez sygnał elektryczny z płyty głównej, co daje obsługę takich funkcji jak tryb czuwania, zdalne włączanie i wyłączanie komputera.

-Płyta główna:

(ang. motherboard, mainboard) – obwód drukowany urządzenia elektronicznego, na którym montuje się najważniejsze elementy, umożliwiając komunikację wszystkim pozostałym komponentom i modułom.

W komputerze na płycie głównej znajdują się: procesory, pamięć operacyjna lub gniazda do zainstalowania tych urządzeń oraz gniazda do zainstalowania dodatkowych płyt zwanych kartami rozszerzającymi (np. PCI), oraz gniazda do urządzeń składujących (dyski twarde, napędy optyczne itp.), złącze klawiatury i zasilacza. W niektórych konstrukcjach także gniazda do innych urządzeń zewnętrznych, do których sprzęt znajduje się na płycie głównej (port szeregowy, port równoległy, USB).

Koncepcję zbudowania komputera osobistego wyposażonego tylko w minimum potrzebnych urządzeń zmontowanych na jednej płycie drukowanej oraz gniazd, do których podłącza się dodatkowe urządzenia, zapoczątkowała firma IBM, wprowadzając komputer osobisty, zwany też PC.

-Mikroprocesor:

– układ cyfrowy wykonany jako pojedynczy układ scalony o wielkim stopniu integracji (ULSI) zdolny do wykonywania operacji cyfrowych według dostarczonego ciągu instrukcji.

Mikroprocesor łączy funkcje centralnej jednostki obliczeniowej (CPU) w pojedynczym półprzewodnikowym układzie scalonym. Pierwszy mikroprocesor działał w oparciu o słowa 4-bitowe, dzięki czemu tranzystory tworzące jego obwody logiczne mogły zmieścić się w jednym układzie.

Mikroprocesor umożliwił rozwój mikrokomputerów w połowie lat 70. XX w. Przed tym okresem, elektroniczne CPU były konstruowane z zajmujących wiele miejsca indywidualnych urządzeń przełączających, z których każde było odpowiednikiem zaledwie kilku tranzystorów. Poprzez zintegrowanie procesora w jeden lub kilka obwodów scalonych o coraz wyższej skali integracji (zawierających odpowiednik tysięcy lub milionów tranzystorów), stosunek możliwości do ceny procesora znacząco wzrósł. Od połowy lat siedemdziesiątych, dzięki intensywnemu rozwojowi układów scalonych, mikroprocesor stał się najbardziej rozpowszechnioną formą CPU, prawie całkowicie zastępując wszystkie inne.

Ewolucję mikroprocesora dobrze opisuje prawo Moore’a mówiące o wzroście wydajności na przestrzeni lat. Mówi ono, że złożoność układów scalonych (liczba tranzystorów), przy zachowaniu minimalnego kosztu składników, będzie się podwajać co 18 miesięcy. Stwierdzenie to zachowuje prawdziwość od czasu wczesnych lat 70. Począwszy od układów porównywalnych z prostymi kalkulatorami, mikroprocesory osiągały coraz wyższą moc obliczeniową, co w rezultacie doprowadziło do ich dominacji nad każdą inną formą komputera.

-Pamięć RAM:

RAM z angielskiego oznacza Random Access Memory, czyli pamięć o swobodnym dostępie. Pamięć ta jest podstawowym rodzajem pamięci cyforwej i oznacza te pamięci, które mogą być też zapisane przez procesor, a wyklucza pamięci ROM

W pamięci RAM przechowywane są aktualnie wykonywane programy oraz dane dla tych programów i to co zostało przez nie wykonane. Niestety wyniki pracy naszych programów muszą być zapisane na innych nośnikach bo zawartość pamięci RAM jest tracona co kilka sekund.

Pamięci RAM dzielimy na dwa rodzaje, pierwszy to pamięci statyczne (SRAM), a drugi to dynamiczne (DRAM). Te pierwsze są szybsze, zaś te drugie potrzebują częstego odświerzania bo inaczej tracą szybko swoją zawartość. Pamięci SRAM są zaś dużo droższe i w praktyce używa się pamięci DRAM. RAM jest stosowany jako pamięć operacyjna komputera, wykorzystuje się ją w komponentach komputera np. kart graficznych, dzwiękowych.

Współczesna pamięć RAM to specjalistyczne układy scalone występujące w różnych technologiach lub jako fragmenty bardziej złożonych scalonych układów cyfrowych (np. pamięć cache L1 procesora, a ostatnio także L2) oraz w postaci różnych modułów stosowanych w komputerach.

-Karta grafiki :

 karta rozszerzeń komputera odpowiedzialna za renderowanie grafiki i jej konwersję na sygnał zrozumiały dla wyświetlacza.

-Porty:

(ang. Serial Port) – port komputerowy, przez który dane są przekazywane w formie jednego ciągu bitów. Port ten jest zwykle zaopatrzony w specjalny układ o nazwie UART, który tłumaczy ciągi bitów na bajty i na odwrót.

Komputery klasy PC mają zwykle kilka portów szeregowych – jeden lub dwa porty RS-232, dwa złącza PS/2 i kilka portów USB. Komputery przenośne są także często wyposażone w port podczerwieni. Porty szeregowe w komputerze wykorzystuje się zwykle do podłączania "strumieniowych" urządzeń zewnętrznych takich jak myszy, klawiatury, modemy, urządzenia pomiarowe. Ze względu na prostszą synchronizację niż w przypadku portu równoległego, porty szeregowe w praktyce osiągają większe przepustowości. Teoretyczna przepustowość portów równoległych jest większa, ponieważ nie istnieje ograniczenie ilości równolegle wykorzystywanych linii sygnałowych.

-Twarde dyski:

napęd dysku twardego (ang. hard disk drive) – rodzaj pamięci masowej, wykorzystujący nośnik magnetyczny do przechowywania danych. Nazwa "dysk twardy" wynika z zastosowania twardego materiału jako podłoża dla właściwego nośnika, w odróżnieniu od dyskietek (ang. floppy disk, czyli miękki dysk), w których nośnik magnetyczny naniesiono na podłoże elastyczne.

Pojemność dysków wynosi od 5 MB (przez 10 MB, 20 MB i 40 MB – dyski MFM w komputerach klasy XT 808x i 286) do 4 TB^[1] i 6 TB (wlaptopach 20-2000 GB). Opracowano również miniaturowe dyski twarde typu Microdrive, o pojemnościach od kilkuset MB do kilkuset GB, przeznaczone dla cyfrowych aparatów fotograficznych i innych urządzeń przenośnych.

Dla dysków twardych najważniejsze są następujące parametry: pojemność, szybkość transmisji danych, czas dostępu do danych, prędkość obrotowa dysków magnetycznych (obr/min.) oraz średni czas bezawaryjnej pracy (MTBF).

Kilka dysków twardych można łączyć w macierz dyskową, dzięki czemu można zwiększyć niezawodność przechowywania danych, dostępną przestrzeń na dane, zwiększyć szybkość odczytu/zapisu.

-Napęd dysków optycznych :

(ang. Optical Disc Drive - ODD) – urządzenie, które za pomocą wiązki lasera odczytuje lub zapisuje dane na tzw. nośnikach optycznych.

Do najpopularniejszych napędów optycznych zalicza się (chronologicznie):

• CD-ROM - napęd czytający płyty CD w formatach CD-R, CD-ROM, CD-RW, CD-DA, CD-Extra, CD-TEXT, Photo-CD, Video-CD, Multisession CD
• nagrywarka CD - napęd czytający oraz zapisujący płyty CD w wyżej wymienionych formatach
• DVD-ROM - napęd czytający płyty CD (patrz CD-ROM) oraz DVD w formatach DVD±R, DVD±RW, DVD±R DL, DVD-ROM, DVD-RAM, DVD-Video
• combo CD/DVD - napęd będący hybrydą nagrywarki CD oraz DVD-ROM
• nagrywarka DVD - napęd czytający oraz nagrywający płyty CD oraz DVD w formatach DVD±R, DVD±RW, DVD±R DL, DVD-ROM, DVD-RAM, DVD-Video
• combo Blu-ray - napęd będący hybrydą nagrywarki DVD oraz czytający płyty Blu-ray w formatach BD-ROM, BD-R, BD-RE
• nagrywarka Blu-ray napęd czytający oraz nagrywający płyty CD, DVD oraz Blu-ray

We wszystkich powyższych napędach, podstawowym formatem nośnika są płyty o średnicy 12cm (występują też pochodne o średnicy 8cm oraz nośniki w kształcie kart kredytowych). Prędkość napędów optycznych podaje się w wielokrotnościach podstawowej prędkości 1x, która odpowiada przepustowości 150 kB/s (napędy CD), 1350 kB/s (napędy DVD) lub 4500 kB/s (napędy Blu-ray). Np. maksymalny transfer CD-ROM-u o prędkości 8x wynosi 1,2 MB/s. Stały, niezależnie od rodzaju technologii nośnika, jest czas potrzebny na odczyt (zapis) całkowicie zapełnionego nośnika odpowiadający mnożnikowi, np. dla mnożnika 4x jest to ok. 22 minut (dla strategii ze stałą prędkością liniową).

Do napędów optycznych można zaliczyć też mniej znane napędy magnetooptyczne.

Napęd optyczny może znajdować się we wnętrzu komputera. Jest wówczas podłączony za pomocą interfejsu ATA, SATA lub SCSI. Może też stanowić odrębne, zewnętrzne urządzenie, podłączane do komputera za pomocą złącza USB, FireWire, SCSI, eSATA lub do sieci komputerowej poprzez złącze LAN.

Urządzenia peryferyjne:

1. Monitor
2. Klawiatura
3. Mysz
4. Drukarka
5. Router
6. Joystick